«Η επιδότηση, τόσο σε ατομικό όσο και σε εταιρικό επίπεδο, και η επιδίωξή της διαμορφώνουν μια κουλτούρα και στάση ζωής. Ειδικά τώρα με την κρίση που έχουν «στενέψει» πάρα πολύ τα πράγματα και δεν υπάρχει ρευστότητα, έχουν περικοπεί μισθοί και έχουν μείνει πολλοί άνεργοι. Ως αποτέλεσμα, έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων, οι οποίοι είναι ικανοί, δημιουργικοί, μορφωμένοι και μπορούν να κάνουν προσωρινά μια δουλειά, που δεν τους εκφράζει τόσο μέχρι να βρουν μια άλλη δουλειά. Παρ’ όλ’ αυτά, παρατηρούμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, η τάξη στην οποία συγκεκριμένα αναφέρομαι, ψάχνουν αδιάκοπα να βρουν από πού θα δοθεί προσφορά, από πού θα δοθεί η επιδότηση, από πού θα δοθεί το επόμενο επίδομα και όταν αφαιρεθεί ή τελειώσει το συγκεκριμένο επίδομα, τηρούν μια στάση αντεκδικητική, του στυλ «μου πήρες κάτι κεκτημένο». Πρόκειται για μια στάση ζωής που καλλιεργούν και οι επιχειρηματίες στις επιχειρήσεις τους και κυνηγούν την επόμενη επιδότηση π.χ. του ΟΑΕΔ, του ΕΣΠΑ κ.λπ., το οποίο ως στάση και τρόπο ζωής αν το δουν μεσομακροπρόθεσμα, δεν τους συμφέρει, γιατί αν μη τι άλλο, χάνουν τον έλεγχο της επιχείρησής τους, καθώς ο δανειστής και ο πάροχος χρήματος αποκτούν δικαιώματα πάνω στον δανειζόμενο ή στον ευεργετούμενο.»
