Στους πίνακες που ζωγραφίζω οι μορφές κοιτάζουν πάντα το Θεό, ποτέ εμένα, εγώ βλέπω την πλάτη τους και αυτό που βλέπουν.
Στα ποιήματά μου κάνω διάλογο ή βιώνω έναν συνταρακτικό διάλογο ως μάρτυρας. Διαλόγους όπου το υπαρξιακό νόημα παντρεύεται με την ταπεινή μας σάρκα και τα συναισθήματά της κάθε εκατοστό του δευτερολέπτου, με ό,τι έχει να κλείσει στην αγκαλιά του ένας γάμος.
Στα μυθιστορήματά μου, οι ήρωες «ανεβαίνουν» αντί να «κατεβαίνουν» στα βαθύτερα επίπεδα της συνείδησής τους.
Ο πηλός που πλάθω με τα παιδιά μου πιο συχνά μεταμορφώνεται σε λουλούδια, πεταλούδες και μέλισσες, σχεδόν ποτέ σε αντικείμενα και απεικονίσεις άλλων ανθρώπινων κατασκευασμάτων.
Επίσης, τα εγχειρίδια που γράφω και τα σεμινάρια που δίνω στην εργασία μου, οι εκπαιδεύσεις και οι κατ’ ιδίαν προπονήσεις είναι γραμμένα και σχεδιασμένα σε λεπτά της ώρας, μετά από μήνες κύησης, σκέψης και εστίασης στη συγκεκριμένη γνώση και το συγκεκριμένο άτομο.
Η διοίκηση μιας, δυο, τριών, τεσσάρων, άσχετο πόσων επιχειρήσεων, γίνεται κάθε στιγμή πίνακας, τα κέντρα κόστους χρώματα, τα συναισθήματα των ανθρώπων πινέλα, και το αισθητικό αποτέλεσμα γίνεται ασφάλεια και προοπτική, δηλαδή, χαρά και νόημα για όσους έχουν τα πινέλα στα χέρια τους.
Μα πάνω απ’ όλα, κι ενώ λατρεύω τις νότες, τις κλίμακες, τα κλειδιά και τις παρτιτούρες, ενώ με συνεπαίρουν τα μαθηματικά της κάθε μελωδίας και της κάθε αρμονίας, και ενώ πονάω και γιορτάζω το πόνημα του κάθε μουσουργού ή τραγουδοποιού στο πιάνο μου, το ακκορντεόν μου, τη φυσαρμόνικά μου, τη στιγμή που ανοίγουν οι ουρανοί, εγώ τα αλλάζω…
Στο μικρό μου γραφείο, πλάι μου, στο παλιό πιάνο, τα κομμάτια τ’ αλλάζω. Εκεί ποτέ δεν τα παίζω με νότες ή τις παρτιτούρες τους. Ξεκινάν να τ’ ακούνε τα αυτιά μου, εκεί που γράφω, και τότε αρχίζω να πειραματίζομαι μέσα μου. Ανεβοκατεβαίνω τις κλίμακες και παίζω με τους ρυθμούς στο μυαλό μου, και εκεί που υγραίνονται τα μάτια μου, σταματάω. Στρέφω την καρέκλα μου από το γραφείο στο πιάνο μου και αντί να «παίξω» το κομμάτι, μιλάω μαζί του. Του λέω ότι το άλλαξα και το έφερα στη συχνότητα που ανοίγει τις πόρτες της ψυχής μου και το προσκαλώ να μου το ανταποδώσει.
Κάποια περίοδο, στα πρώτα μου επαγγελματικά σκιρτήματα, με κέντρο τις Βρυξέλλες, υπήρξα εντολοδόχος μιας σειράς αποστολών με κίνητρο να αλλάξω των κόσμο. Και γύρισα τον κόσμο. Και ο κόσμος με άλλαξε. Τότε είδα ότι ο κόσμος είναι τέχνη, όπως επίσης είναι αγάπη, όπως επίσης είναι χαρά. Η τέχνη, όπως η αγάπη και η χαρά δεν αποτελούν συστατικά ή εργαλεία, δεν προσδιορίζονται παρά μόνο ως νόημα και αυτοσκοπός. Η τέχνη είναι νόημα και αυτοσκοπός. Η τέχνη είναι αγάπη και χαρά.
Τέχνη είναι να συνειδητοποιείς τον κόσμο που αλλάζει ως παρενέργεια της αποδόμησης και της αλλαγής μέσα σου. Να ζωγραφίζεις, να γράφεις και να παίζεις μουσική, να επικοινωνείς, να χαϊδεύεις, να αγκαλιάζεις, να συνδέεσαι, να κραυγάζεις, να κλαις, να σχεδιάζεις, να υλοποιείς, να γελάς, να χορεύεις και να τραγουδάς, όχι για να «βγάλεις» αυτό που έχεις μέσα σου, αλλά αλλάζοντας το μέσα σου εκείνη την ώρα.
Να βλέπεις τον πίνακα που έφτιαξες και να ακούς το κομμάτι που παίζεις και εκείνη την ώρα ο πυρήνας σου να αλλάζει πόλους. Και να βλέπεις ότι η αλλαγή των δικών σου πόλων κινητοποιεί απρόθετα την αλλαγή εκατομμυρίων πόλων γύρω σου, γιατί, απλά είμαστε προορισμένοι να είμαστε μαζί, ενωμένοι, συνδεδεμένοι.
Νιώθω την τέχνη και τη μάθησή της χρέος μου και η τέχνη είναι συνυφασμένη με το μέτρο. Θέλω πριν φύγω νά’χω αφήσει το μικρό αυτό μυστικό μου ως ταπεινή και κατ’ εκτίμηση αμελητέα προίκα στα παιδιά μου και τους φίλους τους, το βίωμα της τέχνης στα πάντα και της αλλαγής και διαρκούς αποδόμησης μέσα μας που αλλάζει τα πάντα. Όλα όσα πρέπει να μάθει ένα παιδί στο σχολείο και τη ζωή θα πρέπει να είναι σκαλοπατάκια σ’ αυτή τη μεγάλη αλλαγή. Γιατί απλά είμαστε προορισμένοι να είμαστε μαζί, ενωμένοι, συνδεδεμένοι.
