Running miles for exceptional education
25/5/2017, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα… Είχα από ένα χρόνο πριν περίπου αρχίσει το τρέξιμο, καθιερώνοντας το hashtag #urbanrunners, πενθώντας και αποτίοντας τιμή στα 53 κιλά που είχα χάσει. Επισκεπτόμενος αγαπημένο μου φίλο στην Κοπεγχάγη, όλο μας το πρόγραμμα χτίστηκε με βάση το δίωρο κάθε πρωί που θα χρειαζόμουν για να τρέξω μέσα στην πόλη. Το πρώτο, κιόλας, πρωινό που βγήκα, ταρακουνώντας με τις βαριές μου δρασκελιές τις κρεμαστές πεζογέφυρες απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη, έπεσα πάνω σε μια νέα κυρία, αγκαλιά με το αγοράκι της, τον Αμίρ, 11 ετών, καλοντυμένοι, περιποιημένοι, σφιχταγγαλιασμένοι, να κλαίνε ασταμάτητα μαζί. Και όσο έκλαιγαν, τόσο πιο πολύ έσφιγγαν ο ένας τον άλλον. Κοντοστάθηκα απέναντί τους, σε μια απόσταση δέκα μέτρων, λαχανιασμένος και τους κοίταξα. Διασταυρώθηκαν οι ματιές μας με τη μητέρα, τη Φρίντα, και τη ρώτησα αν χρειαζόταν βοήθεια. Σήκωσε τα χέρια στο Θεό… και πλησίασα. Ο Αμίρ ήταν αυτιστικός, υψηλά λειτουργικός, αλλά αυτιστικός. Ο πατέρας τους μόλις, εκείνο το πρωί, τους είχε παρατήσει. Μου επαναλάμβανε διαρκώς ότι ήταν σπουδαίος άνθρωπος και καλός πατέρας, αλλά δεν άντεχε… Δεν θα επεκταθώ στις λεπτομέρειες της συζήτησης… Της είπα ότι κι εγώ είμαι αυτιστικός και ότι έχω μια κόρη με σύνδρομο Τουρέτ, προσφέρθηκα να φάμε μαζί πρωινό. Ο Αμίρ μου είπε ότι είχε φάει πρωινό και «ευχαριστώ»! Σαφής, ξεκάθαρη και κυριολεκτική απάντηση, όπως αρμόζει σε κάθε αυτιστικό με αξιοπρέπεια 🙂 Ξεκινήσαμε και περπατήσαμε μέχρι την Κριστιάνια, όχι μακριά. Η Φρίντα μου είπε ότι είχαν δεχτεί απίστευτη πίεση από το σχολείο, αν και υπήρχε θεσμικά μέριμνα, δεν μπορούσε η σχολική κοινότητα να συντονιστεί με τις απαιτήσεις της μέριμνας. Το σχολείο και το παιδί δέχονταν μεγάλη παρενόχληση από τους γονείς άλλων μαθητών. Την πίεση όλη την υπέστη ο μπαμπάς. Ήταν μετανάστες, πολλά χρόνια εκεί, με καλές δουλειές, αλλά η υπερηφάνεια του πατέρα δεχόταν απίστευτη πίεση κάθε μέρα. Η σχέση τραυματίστηκε. Όσο περπατούσαμε, πάνω στη γνωστή οδό Αγίας Άννας, περάσαμε από το «Ναό του Σωτήρα μας». Είχα μιλήσει στον Αμίρ για το Διαδικτυακό σχολείο για κλινικά διεγνωσμένα χαρισματικά παιδιά στην Καλιφόρνια που χρησιμοποιούσαμε για την ικανοποίηση των γνωστικών αναγκών της κόρης μου. Ρώτησα τη Φρίντα αν θα μου επέτρεπε να πληρώσω ένα μήνα συνδρομής, αν ανέβαινα τρέχοντας και τα τετρακόσια σκαλιά του Ναού, μέχρι την κορυφή. Η Φρίντα με κοίταξε μπερδεμένη, ίσως καχύποπτα. Ο Αμίρ όμως κατενθουσιάστηκε. Μπήκαμε στη μικρή ουρά τουριστών, καθώς ήταν πολύ νωρίς, και πήρα εισιτήριο. Και τα ανέβηκα. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία για μένα! Η Κοπεγχάγη στα πόδια μου στις 09.00’.
Όταν κατέβηκα, η Φρίντα και ο Αμίρ ήταν εκεί. Μπροστά τους και από το κινητό μου έκανα την πρώτη του συνδρομή. Ο Αμίρ είναι από τους πιο δραστήριους μαθητές στο Διαδικτυακό σχολείο ακόμα και σήμερα. Ο πατέρας επέστρεψε σύντομα. Διατηρούμε επαφή αδιάλειπτα. Τους επισκέφθηκα άλλες δύο φορές. Με το «σχολείο» αυτό ξεκίνησε μια υπέροχη πορεία, την οποία, σιγά σιγά, με συγκίνηση και ανατριχίλα, θα ξετυλίξω εδώ. Ο Αμίρ είναι ο πρώτος μαθητής στην τάξη του. Ένας υποψιασμένος έφηβος με δύο κολλητούς. Κάνει ήπια ψυχοθεραπεία, με ενεργή συμμετοχή των γονιών του, για τη διαχείριση όποιας συννοσηρότητας. Είναι μοναχοπαίδι. Μου λείπει η Κοπεγχάγη!
Μόλις ενάμισο μήνα μετά τη γνωριμία μου με τη Φρίντα και τον Αμίρ στην Κοπεγχάγη, και περνώντας τον Ιούνιο με το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς, τις εξετάσεις των παιδιών μου και τα summer camps τους, βρέθηκα στην Αγγλία. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα μιλούσα με το διαδικτυακό σχολείο που παρακολουθούσε ο Αμίρ, και με απασχολούσε λίγο το ότι γνώριζε ότι είχα αγοράσει εγώ τη συνδρομή για ένα μήνα. Ήμουν περίεργος να δω αν θα συνεχίσει, ήμουν σε επαφή και με την οικογένειά του, και χάρηκα βαθύτατα που ανανέωσαν μέχρι το τέλος της χρονιάς 🙂. Τρέχω κάθε μέρα και έτρεξα κάθε μέρα και στην Αγγλία.
Βρέθηκα στο Birmingham, στο Bristol, στο Λονδίνο και στο Leicester. Στο Bristol επισκέφτηκα το σχολείο Windmill Hill, και συζητώντας με την υποδιευθύντρια που με ξενάγησε, τη ρώτησα πώς διαχειρίζονται τα twice exceptional παιδιά. Πολλή αγάπη, πολύ ενδιαφέρον, τα ίδια προβλήματα με την κοινότητα και τους γονείς. Η ιδέα της ανάβασης στο Ναό του Σωτήρα μας στην Κοπεγχάγη, με οδήγησε σε μια εξαιρετική συζήτηση με το διαδικτυακό σχολείο κλινικά διεγνωσμένων χαρισματικών παιδιών. Υπήρχαν πολλά παιδιά που θα μπορούσαν να ωφεληθούν από αυτό. Δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζω αυτά τα παιδιά, και σίγουρα δεν ήταν απαραίτητο να γνωρίζουν εκείνα τις απαιτήσεις για την πρόσβασή τους στο σχολείο αυτό. Το σχολείο είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός, αλλά έχει διαχειριστικές ανάγκες, και κυρίως ανάγκη να πληρώνει τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής. Σκεφτήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα με την επαφή μου στο σχολείο πώς μπορώ να αξιοποιήσω τα ταξίδια μου, και κυρίως τα χιλιόμετρα που διανύω τρέχοντας. Καλύπτοντας πάνω κάτω τα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου, μπορούσα να αποζημιώσω με κάθε χιλιόμετρο το κόστος μιας διδακτικής ώρας για τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής διαδικτυακά για ένα μήνα. Βέβαια, απέχω πολύ από το να είμαι μαραθωνοδρόμος. Μπορώ όμως να τρέξω καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα κάθε μέρα, καλύπτοντας έναν μαραθώνιο σε ένα τριήμερο. Σε τρεις μέρες όμως, χρειαζόμουν ένα κίνητρο, να γνωρίσω τον τόπο διψασμένος για «τοπική» γνώση και τουλάχιστο ένα πολιτιστικό γεγονός τοπικού ενδιαφέροντος. Το μοτίβο άρχισε να παίρνει μορφή. Τα μηνύματα με την επαφή μου πήγαιναν και έρχονταν και το διασκεδάζαμε απίστευτα. Θα έτρεχα, και για κάθε χιλιόμετρο θα κάλυπτα το κόστος μιας ώρας ειδικής αγωγής. Τα παιδιά θα είχαν ελεύθερη πρόσβαση. Θα αποζημίωνα τον αγώνα μου με μια υπέροχη παράσταση, μουσική εκδήλωση, επίσκεψη σε ένα γεγονός τοπικής σημασίας. Συμφωνήσαμε στην ηλεκτρονική εφαρμογή που θα κατέγραφε τα χιλιόμετρά μου καθημερινά, δώσαμε διαδικτυακά τα χέρια, και ξεκινήσαμε. Ξεκινήσαμε την ομορφότερη και μακρύτερη διαδρομή της ζωής μου μέχρι τώρα! Στις αρχές Ιουλίου 2017 καταγράψαμε 15 χιλιόμετρα στο Birmingham, 15 χιλιόμετρα στο Bristol και 15 χιλιόμετρα στους αγρούς του Leicestershire. To βράδυ της 8ης Ιουλίου 2017, γιόρτασα τις πρώτες 45 διδακτικές ώρες διαδικτυακής ειδικής αγωγής παρακολουθώντας βετεράνους χορωδούς να τραγουδούν αγγελικά tenoro, στο επετειακό Wigston and District Male Voice Choir. Ο πεθερός μου ήταν ένας από τους χορωδούς 🙂.
Μου συμβαίνει συχνά, όπου και να βρίσκομαι στον κόσμο, να συναντώ γνωστούς. Στο ταξίδι στην Αγγλία, τον Ιούλιο του ‘17, στο Μπέρμινγκχαμ, που ανήρτησα τις προάλλες, κι ενώ έτρωγα μόνος στο αγαπημένο μου Cafe Rouge κάτω από το Bullring, συνάντησα τον από δεκαετίες φίλο μου Luke Prodromou, ο οποίος επισκεπτόταν συγγενείς. Τσιμπήσαμε κάτι μαζί, τα είπαμε και συνέχισε για το ραντεβού του. Θεώρησα ότι είχα τη σημαντική συνάντηση της ημέρας 🙂. Πίνοντας τον καφέ μου, φυλλομέτρησα λίγο το Facebook στο κινητό μου. Κοίταζα τη διαφήμιση της σχολής σκι του γιου μου, για μια επικείμενη ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα. Και έλαβα ένα απροσδόκητο μήνυμα, από ένα άτομο που δεν γνώριζα, τη Felicity. Με ρωτούσε αν βρισκόμουν στο Cafe Rouge του κέντρου του Μπέρμινγκχαμ, καθώς νόμισε ότι με αναγνώρισε από μια βίντεο-ομιλία μου στο διαδικτυακό σχολείο για κλινικά χαρισματικά παιδιά. Ξιπάστηκα, δεν θα πω, και γύρισα το κεφάλι να την εντοπίσω. Καθόταν λίγο παραπέρα, στο αμαξίδιό της, και χαμογελώντας κύλησε προς το μέρος μου και μου πρότεινε το χέρι της για χειραψία. Κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα. Μου εξήγησε ότι είναι μια από τις εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής που διδάσκει στο διαδικτυακό σχολείο και εξέφρασε τον ενθουσιασμό της για την πρωτοβουλία της κάλυψης του κόστους διδακτικών ωρών με χιλιόμετρα 🙂. Στην κουβέντα πάνω, έτυχε να αναφερθώ σε αυτό που έβλεπα στο Facebook, όταν επικοινώνησε. Της έκανε εντύπωση και ρώτησε αν είχα ανεβεί τον Όλυμπο. Της εξήγησα ότι αν για κάποιους είναι δύσκολο, για μένα είναι αδιανόητο. Μου απάντησε αφοπλιστικά ότι ούτε για την ίδια δεν θα το θεωρούσε αδιανόητο, κι ας ήταν σε αμαξίδιο… Χαμογέλασα αμήχανα. Συνέχισε, λέγοντας ότι αν το έκανα, θα διεκδικούσε εκείνη τις ώρες εκείνου του μήνα, για να σχεδιάσει μια θεματική ενότητα για την ελληνική μυθολογία. Εννοείται ότι κρατήσαμε επαφή από τότε. Αλλά και την επόμενη μέρα, της έστειλα μήνυμα ενημερώνοντάς την ότι 23 και 24 του Σεπτέμβρη που ερχόταν, είχα δηλώσει συμμετοχή να τον ανέβω τον Όλυμπο.
Για το διήμερο αυτό, πιστώθηκαν τελικά εξήντα ώρες. Ανέβηκα με το Happy Mountain, με μια αποστολή στην οποία ήμουν ο μεγαλύτερος σε ηλικία μεν, ευνοημένος από την αγάπη και την υποστήριξη όλων των αναρριχητών δε. Σκεφτείτε ότι στην κατάβαση, την οποία βρήκα παρασάγγας δυσκολότερη και πιο τρομακτική, με περίμεναν να τους βρω με τον συνοδό μου κάτω για περίπου έξι ώρες. Αλλά το έκανα. Και όπως πάντα, αυτά που αποκόμισα ήταν άπειρες φορές μεγαλύτερη επιβράβευση από τις εξήντα διδακτικές ώρες που πιστώθηκαν στο πρόγραμμα. Η θέα της χώρας όλης από την ψηλότερη κορυφή, οι νέοι φίλοι, η νέα διάσταση της ομαδικότητας, η επανεκτίμηση της θεώρησης και της εστίασης σε κάθε μικρό βήμα ως άσκηση υπομονής και ως αντίδοτο στο φόβο. Φτιαγμένος να κοιτάω πάντα μακριά, γνώρισα την αξία της μυωπίας και της πίστης στο μακρινό στόχο. Και να σκεφτείτε ότι μήνες μόνο πριν, είχα υπάρξει ένας παχύσαρκος μεσήλικας που βαριανάσαινε σε κάθε βήμα. Η μεγαλύτερη επιβράβευση ήταν η πρόσκληση της Felicity να συμμετάσχω στο σχεδιασμό δεκαπέντε εξαιρετικών ερευνητικών μαθημάτων με όχημα την ελληνική μυθολογία για παιδιά που η κλινική πρακτική στις ΗΠΑ αποκαλεί twice exceptional. Και συνεχίζω να τρέχω…
