Αποφεύγω δογματικές τοποθετήσεις. Και σήμερα ξεσηκώθηκε το πανελλήνιο συθέμελα με το Π.Δ. 79/2017 για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς προβλέπει ότι οι δύο σημαιοφόροι της ΣΤ’ Δημοτικού θα προκύπτουν με κλήρωση. Σπουδαίοι φίλοι, συνάδελφοι, συμφοιτητές, αλλά και δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, κλπ., κλπ., για άλλη μια φορά τα έβαλαν με μια κυβέρνηση που βρέθηκε εκεί που βρέθηκε με την ψήφο της ίδιας τους της πλειοψηφίας. Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μιλάνε για ένα “οδυνηρό πλήγμα κατά της αριστείας” και ένα “μέλλον που θα ανήκει στους αμόρφωτους”. Κατά κανόνα δεν πολιτικολογώ με τέτοιους όρους, αυτή τη φορά όμως έχω χρέος να πάρω πολιτική θέση και να θέσω κάποια ερωτήματα:
Α) Από πότε η αριστεία προσδιορίζεται ή εξαρτάται από τη σημαία; Αν διαφοροποιείται κάποιος θεσμός, είναι αυτός της σημαιοφορίας και όχι η αριστεία per se. Δεν γνωρίζω κανέναν πραγματικά άριστο στο σχολείο που να αποθαρρύνθηκε στην αριστεία του επειδή κάποιος άλλος κράτησε τη σημαία,
Β) Το Π.Δ. 79/2017 αφορά σε εξελίξεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή του δημοτικού. Ο θυμός τόσων πολιτών λοιπόν για την υπονόμευση της αριστείας αφορά σε παιδιά έως 12 ετών. Λυπάμαι, αλλά ως εκπαιδευτής εκπαιδευτικών για άλλη μια φορά έρχομαι αντιμέτωπος με ενήλικες που αντιλαμβάνονται τη διαγωνιστική και ανταγωνιστική εξοικίωση των παιδιών ως απαραίτητο εφόδιο στο πορτφόλιό τους για το μέλλον της εργασίας; Καμιά ελπίδα δυστυχώς αν στο δίλημμα σημαία ή συνεργατικότητα κερδίζει η σημαία, πρωτιά ή μαλακές δεξιότητες κερδίζει η πρωτιά. Καμιά ελπίδα αν “άριστος” θεωρείται ο κατοστάρης σημαιοφόρος σε μια χώρα που μόνο το 2% των εφήβων αναπτύσσουν εθελοντική δράση,
Γ) Πώς αλλιώς να προκύπτουν οι σημαιοφόροι αν το “προχώ-” ομολογουμένως Π.Δ. καταργεί τη διαγωνιστική βαθμολογία; Το πρόβλημα δεν είναι η αναζήτηση κριτηρίου, όσο η προβληματική του ότι χρειάζεται κριτήριο για να αναδειχθεί κάποιος να κρατάει τη… σημαία(;). Θεωρώ ότι πρέπει ως λαός να αποφασίσουμε αν τελικά γουστάρουμε την παιδεία της Φινλανδίας ή όχι, γιατί μάλλον ταλαντωνόμαστε.
Εύχομαι από όλους αυτούς τους πρώτους και αριστούχους που εκκολάπτει η ελληνική οικογένεια να προκύψει επαρκής αριθμός ψυχιάτρων στο μέλλον, καθώς η εμμονή στους τύπους, τις κλίμακες επί τοις εκατό και τη σημαία εγγυάται ένα μέλλον με ψυχοπαθείς και ναρκισσιστές με ιδιαίτερα υψηλά IQ, postdoctoral επιδόσεις και υψηλές θέσεις management που θα αναπαράγουν την κακοποίηση που υπέστησαν πολλαπλασιασμένη πάνω στους συμπολίτες και συναδέλφους τους, δηλαδή τα παιδιά μας. Εξάλλου, τα παιδιά μας γίνονται εμείς, ακόμη περισσότερο και από εμάς τους ίδιους!
