Απομαγνητοφωνημένη η δεύτερη εκπομπή του πρώτου κύκλου ραδιομαθημάτων Protifora ariston Project. Δ.Δ. ο δημοσιογράφος και οικονομικός αναλυτής Δημήτρης Διαμαντίδης.
Εκπομπή Δεύτερη – Δύο χρόνια μετά…
Προδιαγραφές και δεξιότητες (13/11/2015)
Δ.Δ. Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας στη δεύτερη εκπομπή protifora αriston project όπου εμβαθύνουμε και αναλύουμε ζητήματα τα οποία είναι πολύ χρήσιμα πιστεύω γιατί ασχολούνται με κάτι το οποίο όλοι ψάχνουμε, πολλοί μάλλον ψάχνουν και πάρα πολλοί θέλουν να βελτιώσουν την εργασία τους, για να μπορούμε να έχουμε μια θέση στο μέλλον της εργασίας. Γι’ αυτή τη θέση στο μέλλον της εργασίας είναι δίπλα μου, όπως και κάθε Παρασκευή, ο πρόεδρος της hyphen SA ο κύριος Γιάννης Στεργής, κύριε Στεργή καλησπέρα.
Γ.Σ. Καλησπέρα σε όλους.
Δ.Δ. Κύριε Στεργή ξεκινώντας αυτή τη δεύτερη εκπομπή ήθελα λίγο να μου πείτε, όσον αφορά το ζήτημα για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα και ήθελα έτσι και την άποψή σας για το πως εισπράττετε θα έλεγα αυτή την διαδικασία μέσα από μια εκπομπή, δηλαδή το να κάνουμε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα μέσα από μια ραδιοφωνική εκπομπή. Πως πιστεύετε ότι τα πάμε και τα πάμε τα λέω συνολικά.
Γ.Σ. Πρώτα απ’ όλα σήμερα θα μιλήσουμε για κάτι το οποίο θα έπρεπε να μας είναι πάρα πολύ οικείο εδώ στην Ελλάδα, ειδικά σε όλους τους γονείς που έχουνε μικρά παιδιά μαθητές, και αφορά σε μια φοβερή παρερμηνεία η οποία μας έχει ταλαιπωρήσει μέχρι τώρα και έχει να κάνει με τη διάκριση μεταξύ προδιαγραφών και δεξιοτήτων γιατί είμαστε ένας λαός που η αλήθεια είναι ότι πληρώνουμε πάρα πολλά χρήματα και το θεωρούμε και δεδομένο ότι θα το κάνουμε για την εκπαίδευση των παιδιών μας δηλαδή για την εξασφάλιση εφοδίων για το μέλλον των παιδιών μας και παρόλα αυτά για τα τόσα χρήματα που ξοδεύουμε σαν λαός μάλλον δεν παίρνουμε αρκετά σοβαρά τους απαραίτητους ορισμούς.
Δ.Δ. Εγώ καταλαβαίνω ότι είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει άμεση σχέση με αυτό το περίφημο θέμα των πτυχίων που κάθονται το ένα πάνω στο άλλο αλλά θα το δούμε στη συνέχεια, εγώ …
Γ.Σ. … και έχετε απόλυτο δίκιο γι’ αυτό ακριβώς θα μιλήσουμε …
Δ.Δ. … ναι ναι ναι ναι … να θίξουμε όμως και κάτι άλλο το οποίο έχω την αίσθηση ότι έχει πάρα πολύ σχέση με αυτό το οποίο θα συζητήσουμε και μου έκανε και εντύπωση πριν από λίγες μέρες που το διάβασα. Η χώρα μας σήμερα, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, έχει περίπου εφτά εκατομμύρια ανενεργούς, όσον αφορά το ζήτημα της εργασίας, πολίτες προφανώς συμπεριλαμβάνονται μέσα σε αυτούς ηλικιωμένοι και παιδιά και έχει περίπου τρία και κάτι εκατομμύρια ενεργούς με εργασία πολίτες, μια αναλογία που εμένα δεν μου βγαίνει με τίποτα ότι μπορεί να προχωρήσει. Πως το σχολιάζετε αυτό, διότι έχει άμεση σχέση και με ανεργία και με επαγγελματική αποκατάσταση.
Γ.Σ. Έχει άμεση σχέση και με ανεργία, έχει άμεση σχέση και με επαγγελματική αποκατάσταση, έχει άμεση σχέση και με συντάξεις των 350 ευρώ που συζητάμε και σας το λέω αυτό γιατί είμαι παντρεμένος με Βρετανίδα και όταν η πεθερά μου στην Βρετανία βγήκε στην σύνταξη από τον ιατρικό κλάδο, με σαράντα χρόνια στο NHS στο εθνικό σύστημα υγείας εκεί, η εθνική της σύνταξη ήταν ακριβώς 340 λίρες.
Δ.Δ. Μάλιστα …
Γ.Σ. Και φυσικά επειδή το γνωρίζαμε από κάποια χρόνια, είχανε περάσει το σοκ στην αρχή της δεκαετίας 90 αυτό που περνάμε εμείς τώρα, όλοι φροντίζανε να έχουν ένα ιδιωτικό πλάνο συνταξιοδοτικό γιατί φυσικά κανείς δεν θα μπορούσε να ζήσει με 340 λίρες. Φυσικά όταν δομούμε οικονομίες εθνικές πάνω σε ένα μεγασύστημα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση προς ένα συγκεκριμένο στόχο, ένα συγκεκριμένο προσανατολισμό και τα λοιπά δεν είναι δυνατό να δομήσουμε τις μεθοδολογίες μας διαφορετικά κάποια στιγμή θα φτάναμε εκεί. Οπότε θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά είχε γύρω στα 15 χρόνια που είπα στη γυναίκα μου ξεκινάμε κατευθείαν ιδιωτικό πλάνο για σύνταξη. Από την άλλη μεριά όμως, για να απευθυνθούμε λίγο στο κομμάτι της ανεργίας που θέσατε. Πολύ ορθά πρώτα απ’ όλα μιλήσατε για ανενεργούς πολίτες γιατί πραγματικά δεν μπορούμε να υπολογίσουμε ως ανέργους τους γέροντες που έχουν συνταξιοδοτηθεί ή τα παιδιά τα οποία δεν είναι οικονομικά ενεργά ακόμη. Στην Ελλάδα όμως θεωρώ ότι οι άνεργοι διακρίνονται αρκετά από τους ανέργους άλλων δυτικών χωρών. Σαφώς και υπάρχουν παντού τεχνολογικά άνεργοι, δηλαδή άνεργοι οι οποίοι έχουν αντικατασταθεί από μηχανές ή από φθηνότερα μέσα για την εργοδοσία, αλλά ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουνε τρεις βασικές κατηγορίες ανέργων. Η πρώτη κατηγορία είναι οι υπερεξειδικευμένοι επιστήμονες, ας μην ξεχνάμε ότι και εγώ προέρχομαι από μια γενιά που οι μπαμπάδες μας θέλανε να γίνουμε μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι. Έχουμε λοιπόν πάρα πολύ καλούς μηχανικούς, γιατρούς και δικηγόρους αλλά είμαστε πάρα πάρα πολλοί. Με την κρίση, είπαμε ο κατασκευαστικός κλάδος ας πούμε έχει πληγεί. Ο ιατρικός κλάδος επίσης έχει πληγεί. Οι δικηγόροι και οι συμβολαιογράφοι έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχει μια δεύτερη κατηγορία των ανθρώπων που σπουδάζουνε κάτι γιατί έτυχε να περάσουν εκεί και οι οποίοι πραγματικά θεωρούν ότι θα αποκατασταθούν επαγγελματικά με το πτυχίο τους, μάλλον κοιτάζουν σε λάθος κατεύθυνση δηλαδή που να αποκατασταθεί σήμερα παραγωγικά επαγγελματικά κάποιος που έχει πάρει πτυχίο εθνολογίας ας πούμε από το Πανεπιστήμιο της Θράκης ή πολιτικών επιστημών από το Πάντειο. Πολύ ωραίες οι σπουδές, πιστεύω πάρα πολύ στην προσωπική αυτοανάπτυξη, αλλά η λάθος προσέγγιση είναι ότι συνδέουμε τους ακαδημαϊκούς κύκλους με την επαγγελματική αποκατάσταση. Και φυσικά και υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι δεν διαθέτουνε καθόλου δεξιότητες πλέον για τις απαιτήσεις τις σημερινές, δηλαδή σου έρχεται ένα βιογραφικό και σου λέει έχω Lower και ECDL. Και; Ποιος είπε ότι αυτά τα δυο πράγματα αρκούνε σήμερα για να πιάσει κάποιος δουλειά; Η απάντηση λοιπόν που έχω να δώσω είναι ότι υπάρχει δουλειά, υπάρχει πάρα πολλή δουλειά εκεί έξω. Για τους δικηγόρους, τους γιατρούς και τους μηχανικούς σε διάφορα μέρη του κόσμου ζητάνε την εξειδίκευση των Ελλήνων επιστημόνων. Οι Έλληνες γιατροί είναι δημοφιλέστατοι στην Αγγλία. Οι Έλληνες μηχανικοί είναι δημοφιλέστατοι στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Άρα υπάρχει πολλή δουλειά. Δηλαδή είναι θέμα ταμπού στους περισσότερους Έλληνες το να μπει κάποιος σε ένα αεροπλάνο και να πάει να ζητήσει εκεί δουλειά, αλλά για εμένα είναι δεδομένο. Από την άλλη μεριά, αυτός που έχει τελειώσει το τμήμα Εθνολογίας ή το Πάντειο πανεπιστήμιο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, σαφώς και μπορεί να βρει δουλειά. Ας μην ξεχνάμε ότι εγώ σπούδασα νομικά, μετεκπαιδεύτηκα στην εγκληματολογία, η doctrine μου είναι στην κυβερνητική, ο κύριος Μαυρομάτης ο CEO του αriston project είναι φυσικός με διδακτορικό στην ιατρική πληροφορική …
Δ.Δ. … ναι καταλαβαίνω …
Γ.Σ. … με καταλαβαίνετε. Και όλοι έχουμε αφιερώσει την ζωή μας στην εκπαίδευση. Δηλαδή, χρησιμοποιούμε τις δεξιότητές μας στον υψηλότατο δυνατό βαθμό και βρισκόμαστε όχι απλά πάντα μέσα στην εργασία, αλλά δημιουργώντας περιεχόμενο γιατί ας μην ξεχνάμε ότι η εργασία δεν πρέπει να είναι μόνο θέμα επιβίωσης αλλά και θέμα αυταξίας του καθένα μας.
• (μουσική)
Δ.Δ. Τελικά νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι για να αρχίσουμε να προωθούμαστε προς την κορυφή του κόσμου, χρειάζεται να αποσυνδέσουμε ορισμένα πράγματα στο μυαλό μας και να καταργήσουμε ορισμένους μύθους όπως παραδείγματος χάρις το ότι ό,τι σπουδάσεις αυτό θα πρέπει να κάνεις και ως δουλειά. Ό,τι πτυχίο πάρεις, κατ’ αναλογία και φωτογραφικά σχεδόν, αυτό θα πρέπει να είναι και η επαγγελματική σου αποκατάσταση. Αυτό έχει τελειώσει, αποτελεί μεγάλο παρελθόν, όχι μεγάλο παρελθόν το βλέπω και πολύ πίσω πλέον. Κύριε Στεργή να πάμε λίγο να δούμε, όσον αφορά το ζήτημα το οποίο θα μας απασχολήσει σήμερα, προδιαγραφές και δεξιότητες. Πτυχία και δεξιότητες. Πείτε μας λίγο τις διαφορές και το τι θα πρέπει οι γονείς παραδείγματος χάριν να προσέξουν.
Γ.Σ. Ναι. Όλη η αναζήτηση, που αφορά στην διάκριση αυτών των δυο όρων, ξεκίνησε για εμάς στην hyphen SA το 2005 όταν, κάνοντας την ανάλυση αναγκών συγκεκριμένων επιχειρήσεων εδώ στην Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα εξαγωγικών επιχειρήσεων σε συνεργασία με τον ΣΕΒΕ τότε είχαμε και το ABM 2 το συνέδριο, είχαμε αντιληφθεί μέσα από πολύ συγκεκριμένη έρευνα πως απ’ όλα τα στελέχη εξαγωγικών επιχειρήσεων τα οποία μάλιστα ήταν σε επαφή με ξένους πελάτες και ξένους προμηθευτές, οι οποίοι φυσικά είχανε πάρει αυτές τις θέσεις με βιογραφικά σημειώματα μέσα στα οποία φαινόταν ότι είχανε πάρει proficiency ας πούμε στα αγγλικά, μόνο το 30% των κατόχων αυτών των πιστοποιητικών ήτανε σε θέση λειτουργικά να χρησιμοποιήσουνε την ξένη γλώσσα προς όφελος της εργασίας τους και του εργοδότη τους. Αυτό μας τράβηξε φυσικά την προσοχή, όταν μπήκαμε στην αγορά εργασίας εδώ της Ελλάδας και καταλάβαμε ότι ένα ολόκληρο σύστημα, εκατομμύρια γονείς με εκατομμύρια παιδιά, στέλναν τα παιδιά τους στα κέντα ξένων γλωσσών ή στα κέντρα πληροφορικής για να πάρουνε lower, proficiency, ECDL, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ήταν αναγνωρισμένο από το κράτος τότε. Αυτό που κανένας δεν συζητούσε αλλά φυσικά του το εξηγούσες του φαινόταν αυτονόητο είναι ότι ο λόγος για τον οποίο έγραφε το παιδί του επί 7, 8, 9 χρόνια συναπτά σε ένα φροντιστήριο ο γονιός ήτανε κατά τη γνώμη του να μάθει το παιδί μου αγγλικά, αλλά επί της ουσίας το παιδί δεν μάθαινε αγγλικά, το παιδί εξελισσόταν τεχνικά στο να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένες προδιαγραφές που λεγότανε πιστοποιητικά lower, proficiency. Και τις προδιαγραφές ποιος τις θέτει; Αυτός που τον ενδιαφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο μεγαλύτερος εργοδότης στην χώρα μας εκείνη την περίοδο ήταν το Ελληνικό κράτος. Το Ελληνικό κράτος ήτανε που ως εργοδότης είχε αποφασίσει ότι εγώ για να θεωρήσω ότι κάποιος ξέρει αγγλικά πρέπει να έχει αυτούς τους συγκεκριμένους τίτλους. Και επειδή φυσικά ήταν κυρίαρχο το Ελληνικό κράτος πάρα πολλοί άλλοι φορείς της ελληνικής οικονομίας και ιδιωτικοί είπανε ότι αφού το Ελληνικό κράτος δέχεται αυτά τα πιστοποιητικά θα τα δεχτώ κι εγώ είτε ήτανε αεροπορικές εταιρείες, είτε ήτανε τράπεζες είτε ήτανε μεγαλοκαταστήματα δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ερχόντουσαν λοιπόν άνθρωποι οι οποίοι ζητούσανε δουλειά όταν εμείς προκηρύσσαμε μια θέση και μας λέγανε ξέρω αγγλικά, έχω proficiency. Ξεκινούσαμε να τους μιλάμε αγγλικά γιατί στη hyphen τυχαίνει να είναι και επίσημη γλώσσα η αγγλική επειδή έχουμε πολλές εθνικότητες στελεχών και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μιλήσουνε, δεν μπορούσαν να ανταποκριθούνε. Το ίδιο συνέβαινε και με τους τίτλους πληροφορικής οι οποίοι αφορούσανε σε πολύ συγκεκριμένα λογισμικά δηλαδή, το να έχεις μάθει το word, την access, το power point και τα λοιπά δεν σημαίνει ότι είσαι ανοικτός στο εργαλείο ηλεκτρονικός υπολογιστής και στο να μάθεις εύκολα ένα λογισμικό το οποίο θα κληθείς να μάθεις επειδή ο επόμενος εργοδότης σου χρησιμοποιεί εκείνη τη βάση δεδομένων και την δείνα βάση δεδομένων.
Δ.Δ. Τότε γιατί πληρώνουμε για αυτά τα πτυχία; Για ποιον λόγο πληρώνουμε για αυτά τα πτυχία;
Γ.Σ. Γιατί, πάρα πολύ απλά θα σας πω, αυτή είναι η πεπατημένη. Επειδή έχω μπει σε χιλιάδες χωρίς υπερβολή φροντιστήρια εδώ στην Ελλάδα από την Κρήτη μέχρι την Ορεστιάδα, έχω συνεντευξιάσει γονείς, σας πληροφορώ ότι δυστυχώς, και το λέω αυτό και για την δική μου γενιά γονέων, οι περισσότεροι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στο φροντιστήριο γιατί θεωρούνε ότι αυτό πρέπει να κάνουνε. Και στέλνουν τα παιδιά τους σε συγκεκριμένα φροντιστήρια γιατί βολεύουν οι ώρες, βολεύει η απόσταση. Αν το δείτε, μιλάμε για ένα οριζόντιο ακόμα εθνικό ιδιωτικό σύστημα εκπαίδευσης γιατί όλοι απευθύνονται στα ίδια πτυχία, συνήθως κάνουνε πάνω κάτω τα ίδια βιβλία, για τον ίδιο αριθμό ετών και τα λοιπά και τα λοιπά.
Δ.Δ. Ναι, καταλαβαίνω βέβαια ότι πέρα από αυτή την παραδοχή, η οποία βέβαια σε κάποιους μπορεί να είναι και αρκετά σοκαριστική ως διαπίστωση, υπάρχει και κάτι άλλο το οποίο ανήκει στο μέλλον της εργασίας και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό θα έπρεπε να είναι και ο στόχος μας, οι δεξιότητες 2020, εδώ να επικεντρώσουμε λίγο πάνω σε αυτό.
Γ.Σ. Πολύ σωστά, αλλά θα πρέπει να πούμε σήμερα ποια κατάσταση έχει αποκαλυφθεί η οποία εκ των πραγμάτων μας οδηγεί στις δεξιότητες 2020. Και αυτό είναι το εξής. Μια φορά κι έναν καιρό, όταν όλοι πηγαίνανε για να πάρουνε proficiency, πέρα από το ότι ήταν η βασική προδιαγραφή που έθετε το Ελληνικό κράτος ως εργοδότης και σήμερα δεν ξέρω και πολλούς σώφρονες ανθρώπους οι οποίοι φιλοδοξούν το παιδί τους να πάει να δουλέψει για το δημόσιο, υπήρχαν και κάποια άλλα κίνητρα, δηλαδή το proficiency σου έδινε τη δυνατότητα να χριστείς καθηγητής αγγλικών οπότε έλεγε ο κάθε μπαμπάς και η κάθε μαμά πουθενά να μην περάσει το παιδί μου, μόλις κλείσει τα 21 του χρόνια, με ένα proficiency θα γίνει καθηγητής αγγλικών. Ή, έλεγε, με αυτό το proficiency το παιδί μπορεί να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο αγγλικό. Εν τω μεταξύ, επειδή μπαίναμε στο Λύκειο και υπήρχε η αγωνία της προετοιμασίας για τις Πανελλαδικές εξετάσεις, φρόντιζαν όλοι το παιδί τους να πάρει το proficiency μέχρι την δευτέρα, τρίτη γυμνασίου. Το οποίο είναι βάναυσο εάν μιλήσετε σε εκπρόσωπο του Cambridge γιατί πρόκειται για ένα πολύ ενήλικο πτυχίο. Καταλήξαμε όμως σήμερα στο ότι ούτε καθηγητής αγγλικών μπορεί να γίνει κάποιος με την επάρκεια που έδινε κάποτε το proficiency, καταργήθηκε αυτό. Δεύτερον, τα περισσότερα πανεπιστήμια που θα δεχτούνε το proficiency του Cambridge ή του Michigan θα το δεχτούνε με μια πρόσφατη διάρκεια, δηλαδή πρέπει το πτυχίο να απεικονίζει την τωρινή κατάσταση στην γλωσσομάθεια του μαθητή, δηλαδή αν πάει κάποιος υποψήφιος 20 ετών να περάσει σε ένα ξένο πανεπιστήμιο ή 22 για να κάνει μεταπτυχιακό και έχει πάρει το proficiency στα 13 του κανένας δεν βεβαιώνει ότι αυτός ο χρήστης χρησιμοποιεί ορθά και επαρκώς την ξένη γλώσσα.
Δ.Δ. Δηλαδή να το πούμε ένα παράδειγμα εγώ το πήρα το proficiency, πραγματικά το λέω, δεν ήμουν 17 ετών. Τώρα είμαι 39. Απέχω;
Γ.Σ. Απέχετε, βέβαια.
Δ.Δ. Μάλιστα.
Γ.Σ. Απέχετε και επιπλέον δεν γίνεται δεκτό το proficiency του έτους όταν ήσασταν εσείς πριν τα 17 που το πήρατε από κανένα πανεπιστήμιο και αν πάτε. Γι’ αυτό το λόγο τα συστήματα, γιατί δεν μιλάμε πια για πιστοποιητικά και τίτλους, τα οποία γίνονται δεκτά από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα είναι συνήθως συστήματα τα οποία δεν είναι πέρασα, δεν πέρασα, αλλά δίνουνε μια κλίμακα από το 5 έως το 10 και σου λέει το τάδε πανεπιστήμιο εγώ δέχομαι το ILTS για παράδειγμα από 6 και πάνω. Καταλάβατε; Που σημαίνει ότι ο κάθε μαθητής, ο κάθε υποψήφιος θα πρέπει να δει ποιες προδιαγραφές θέτει το πανεπιστήμιο ή ο εργοδότης στον οποίο θα απευθυνθεί να προγυμναστεί εκείνη την περίοδο για να φρεσκάρει ό,τι του λείπει και να πάει να δώσει ο άνθρωπος τις εξετάσεις του.
Δ.Δ. Μάλιστα. Νομίζω ότι ορισμένα πράγματα αρχίζουν και ξεδιαλύνονται σημαντικά και νομίζω ότι θα δούμε και κάποιες ερωτήσεις live σε λίγο καθώς θα ανοίξουν οι τηλεφωνικές μας γραμμές για να δεχτούμε ερωτήσεις πάνω στο σημερινό μας έτσι αντικείμενο γιατί απασχολεί τους πάντες αυτό το αντικείμενο.
• (μουσική)
Δ.Δ. Στην εκπομπή protifora αriston project σήμερα μιλάμε για τα ζητήματα των πιστοποιήσεων και των δεξιοτήτων και νομίζω ότι απομυθοποιούμε πολύ ορισμένα πράγματα σε βαθμό που θα προβληματίσουμε. Κύριε Στεργή, καταλαβαίνω ότι τελικά το ζήτημα του πτυχίου και το πτυχίο το οποίο παίρνει ένα νέο παιδί δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση, δηλαδή δεν είναι ακολουθώ τη μόδα και ό,τι γίνει. Πρέπει να ψαχτείς πολύ περισσότερο πριν κάνεις μια επιλογή. Το λέω γιατί εμείς στην Ελλάδα με τη μόδα έχουμε καλή σχέση.
Γ.Σ. Αυτό είναι, γενικά στην Ελλάδα μας αφορά πολύ η βιτρίνα, αυτό μας έχει φάει δεκαετίες τώρα, το ζήτημα είναι ότι είναι δεν είναι σωστό, δεν είναι συνεπές με αυτό που θέλει ο κάθε γονιός για το παιδί του και για το οποίο πληρώνει.
ΑΚΡΟΑΤΗΣ: Θα ήθελα να ρωτήσω το εξής. Ένας γονιός που έχει ένα παιδί 9 ετών. Σημειωτέον κάνουνε και στο σχολείο αγγλικά. Και ξεκινάει και πάει σε αυτό που λέτε το κλασσικό φροντιστήριο άσχετα αν μαθαίνει κάτι. Τι μπορεί να κάνει; Να μην το στείλει καθόλου; (….)
Γ.Σ. Θα σας πω ότι κατά σύμπτωση έχω έναν γιό 9 ετών και μια κόρη 11 ετών. Κοιτάξτε να δείτε. Εάν θέλω να μιλήσω απόλυτα επιστημονικά και επαγγελματικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά και τα γαλλικά που γίνονται στο εθνικό σύστημα παιδείας Ελλάδας δεν έχουνε σε τίποτα να ζηλέψουνε την αντίστοιχη δουλειά που γίνεται σε οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απλά δεν υπήρχανε εκεί οι ανάγκες προδιαγραφών που υπήρχαν εδώ με την στοχοπροσήλωση στο lower και στο proficiency. Οπότε, θα μπορούσατε εάν δεν έχετε σαφείς στόχους αυτή τη στιγμή πραγματικά να μην τα στείλετε τα παιδιά σας παρά μόνο σε ένα κέντρο μη τυπικής εκπαίδευσης όπως ένα φροντιστήριο το οποίο θα μπορούσε να δίνει αυτή την δεξιότητα αλλά παράλληλα οπωσδήποτε με τις άλλες δεξιότητες 2020. Όπως είναι οι Ελαιώνες για τους οποίους έχω μιλήσει άλλες φορές.
Δ.Δ. Σας ευχαριστούμε πολύ, να είστε καλά. Λοιπόν, νομίζω ότι κάπου εδώ μπορούμε να κλείσουμε αυτόν τον κύκλο των ερωτήσεων που, όπως είδατε κύριε Στεργή, υπάρχει ενδιαφέρον το οποίο εκδηλώνεται και αυθόρμητα θα έλεγα εγώ και είναι το θέμα τέτοιο, δηλαδή τα ζητήματα των πτυχίων τα οποία απασχολούν τους γονείς πάρα πολύ. Και έχω την αίσθηση ότι αυτό το πράγμα δεν τελειώνει εδώ. Δεν τελειώνει με την έννοια ότι πτυχία γενικότερα εξακολουθούν και λαμβάνονται, η κρίση δεν νομίζω ότι αλλάξει πάρα πολύ αυτό το τοπίο, πέραν του ότι εάν δεν έχεις χρήματα προφανώς δεν θα μπορέσεις να αποκτήσεις ένα τέτοιο πιστοποιητικό. Κλείνοντας την σημερινή εκπομπή, ήθελα λίγο να συνοψίσουμε έτσι σε δυο, τρία σημεία αυτό που είπαμε σήμερα κύριε Στεργή.
Γ.Σ. Σήμερα, αυτό που θα ήθελα να μείνει στους ακροατές συμμετέχοντες σε αυτό το course είναι πρώτα απ’ όλα ότι υπάρχει μια διάκριση που πρέπει να κάνουμε ανάμεσα στον όρο προδιαγραφή και στον όρο δεξιότητα και να είμαστε πάρα πολύ συνειδητοί για ποιον λόγο επιλέγουμε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αν είναι η προδιαγραφή ο στόχος μας ή η ανάπτυξη της δεξιότητας.
