Στo σύμπαν οτιδήποτε παράγει έργο, καταναλώνει ενέργεια. Κοινώς, για οποιοδήποτε αποτέλεσμα υπάρχει κόστος. Αυτό παρατηρείται παντού, από τον ανθρώπινο οργανισμό, την οικογένεια και τη φύση, μέχρι τα καιρικά φαινόμενα και την κίνηση της γης. Κάθε περιοχή δραστηριότητας που παράγει έργο, αποτέλεσμα και τζίρο, πρέπει κατ’ αναλογία να έχει κάποιο οικονομικό / ενεργειακό κόστος. Κοινώς, να καταναλώνει πόρους, παραγωγικούς πόρους.
Οι πόροι προς κατανάλωση, είτε είναι ανθρώπινοι, είτε υλικοί, είτε απλά οικονομικοί, συνθέτουν, μαζί με τη λειτουργία που παράγει έργο ή τζίρο, ένα κέντρο κόστους. Ο τακτικός έλεγχος των κέντρων κόστους μιας επιχείρησης, καθώς και ο προϋπολογισμός που θα βασιστεί στην παρατήρησή τους, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και τον βασικότερο όρο βιωσιμότητας της επιχείρησης. Η μη τήρηση της αρμονίας στη σχέση κόστους-έργου, μέσω προαποφασισμένων ποσοστών κόστους για το παραγόμενο έργο, είναι δυνατό να «κάψει» είτε την επιχείρηση, είτε τους παραγωγικούς πόρους. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για μια «μη παραγωγική επιχείρηση», καθώς ο ορισμός της παραγωγικότητας δεν είναι άλλος από αυτόν του λόγου, δηλαδή του κλάσματος με αριθμητή το κόστος και παρονομαστή το παραγόμενο έργο και την αξία του.
Είναι πλέον μετρήσιμα αποδεδειγμένο ότι οι μοναδικές επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως μεγέθους, που επηρεάστηκαν ελάχιστα από οποιαδήποτε κρίση, είναι εκείνες που βασίζουν συστηματικά τον σχεδιασμό και τη λειτουργία τους στα κέντρα κόστους. Πρόκειται για τις επιχειρήσεις που εκδήλωσαν ταχύτατα αντανακλαστικά στις αλλαγές των συνθηκών της αγοράς με δημιουργικότητα και αποφασιστικότητα. Η υιοθέτηση της μεθοδολογίας των κέντρων κόστους από οποιαδήποτε επιχείρηση μπορεί να γίνει άμεσα, ακριβώς μετά από τη σχετική συνεδρία του ROIEDU Business, του εκπαιδευτικού προγράμματος της the αriston project για ιδιοκτήτες μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με χρήση και εφαρμογή συγκεκριμένων εργαλείων.
